Ε
κείνος που θέλει να διευθύνει την ορχήστρα ΤΟΥ οπως θέλει εκείνος πρέπει να γυρίσει την πλάτη του στο πλήθος. Max Lucado.
Κοιτάς τον κόσμο που σε παρακολουθεί. Καθισμένος πειθαρχημένα και μην ξέροντας τίποτα. Τους χαμογελάς και τότε γυρίζεις την πλάτη σου σε αυτούς. Τώρα μπροστά σου έχεις την ορχήστρα ΣΟΥ. Ναι !! Αυτήν που θα εκτελέσει το "Έργο". ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΕΣΥ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ. Κάνεις μια ανεπαίσθητη κίνηση και με το σήμα σου ΑΡΧΙΖΟΥΝ. ΕΣΥ ΤΟΥΣ ΔΙΕΘΥΝΕΙΣ Και πίσω σου οι άλλοι, το πλήθος παρακολουθεί. Και συνεχίζεις να ΔΙΕΥΘΥΝΕΙΣ ως την ολοκλήρωση του "Εργου" ΣΟΥ, Και την ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΤΥΧΊΑ του. Και ύστερα επακολουθεί η αποθέωση. Σε αποθεώνουν και οι εμπρός και οι πίσω σου. Και οι μεν και οι δε. Στην αποθέωση έχει εκμηδενιστεί, δεν υπάρχει υπάρχει εμπρός η πίσω σου. ΟΛΟΙ ΣΕ ΑΠΟΘΕΩΝΟΥΝ. Η Ειρωνεία είναι οτι όσο ΕΣΥ το διασκέδαζες εκείνοι έβλεπαν ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΟΥ. Τώρα όμως ΟΛΟΙ σε ΑΠΟΘΕΏΝΟΥΝ.
Άσχετα αν πολλοί σε ζηλεύουν η σε μισούν. Ενδόμυχα σε παραδέχονται. Πολλοί θα ήθελαν να είναι στην θέση σου. Δεν είναι όμως. Είσαι ΕΣΥ εκεί. Γιατί ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ. ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ. Εκείνοι όχι. Δεν μπορούν. Δεν ξέρουν. Ούτε θα μπορέσουν η θα μάθουν ποτέ.
Χαμογελάς σε ΟΛΟΥΣ και από μέσα σου ακόμα πιο έντονα, Κατεβαίνεις απο το βάθρο και ετοιμάζεις την επόμενη εμφάνισή σου.
Τόσο απλά. Είναι τόσο αυτονόητο που δεν περνά απο το μυαλό κανενός αυτό.
