Παναγιώτης Κουλουμπής

13 Μαΐ 2018διαβάστηκε 5 λεπτά

Ήταν τόσο καλοί γιατί απλώς έπαιξαν τους εαυτούς τους.

Φοιτητική θεατρική ομάδα Υποκριτές του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου Σύρου.

Ήταν τόσο καλοί γιατί απλώς έπαιξαν τους εαυτούς τους. Το πρώτο αυθεντικό Μιούζικαλ και το πρώτο σκυλάκι ηθοποιός που έπαιξαν ποτέ στο θέατρο Απόλλων σε μια υπερπαραγωγή υψηλών προδιαγραφών.

Το Δεν μεγάλωσες ποτέ και Η φανταστική χώρα του ποτέ το έργο του διάσημου Σκωτσέζου συγγραφέα και δραματουργού Τζέιμς Μάθιου Μπάρι που δημιούργησε το θρυλικό χαρακτήρα του Πίτερ Παν. Του αγοριού που αρνείται να μεγαλώσει, ζωντάνεψε στο θέατρο Απόλλων η εμπνευσμένη γεμάτη οίστρο και ιδέες φοιτητική θεατρική ομάδα Υποκριτές του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου Σύρου. Πάντα υποστήριζα πως οι φοιτητές του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων που φοιτούν στην Σύρο στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου είναι πολύ ξεχωριστά παιδιά. Από μόνη της η ίδια η σχολή είναι ξεχωριστή. Προχωρημένη. Για προηγμένα μυαλά. Είμαι σίγουρος ότι η επιλογή του έργου που ανέβασαν δεν έγινε ύστερα από μια απλή σκέψη.

Η φοιτητική θεατρική ομάδα σκηνοθετεί, εκτελεί και παρουσιάζει το έργο του διάσημου Σκωτσέζου συγγραφέα και δραματουργού Τζέιμς Μάθιου Μπάρι που δημιούργησε το θρυλικό χαρακτήρα ενός αγοριού που αρνείται να μεγαλώσει.. Τον Πίτερ Παν τον οποίο εμπνεύστηκε από τα αγόρια της οικογένειας Λουέλιν Ντέιβις που συνάντησε μια ημέρα σε μια βόλτα του στην Σκωτσέζικη ύπαιθρο. Ένας από αυτούς ηταν ο Πίτερ. Το πιο παράξενο από όλα τα παιδία. Το πιο απόμακρο. Και όμως αυτό με την μεγαλύτερη φαντασία. Η ιστορία του παιδιού που αρνείται να μεγαλώσει είναι ακριβώς η νοοτροπία του φοιτητή. Του κάθε φοιτητή ανεξάρτητα τις σπουδές την εθνικότητα ακόμα και την εποχή του.

Οι φοιτητές νοιώθουν ότι βρίσκονται πάνω σε αυτήν την τεντωμένη κόκκινη γραμμή μεταξύ του χθεσινού παιδιού και του αυριανού επαγγελματία. Ο φοιτητής είναι το χθεσινό παιδί που ακόμα σκέπτεται ανέμελα και παιδιάστικα θέλοντας να παίζει με την φαντασία του να αλωνίζει στα πέρατα του σύμπαντος και ο αυριανός εκπαιδευόμενος επαγγελματίας που ζορίζεται να μάθει την τέχνη που θα του δώσει χρήματα και μια αξιοπρέπεια να ζήσει αυτος και η οικογένεια του που ήδη νοιώθει ότι και αυτή πλησιάζει. Αν η παράσταση που είδατε σας εντυπωσίασε αν νοιώσατε ότι τα παιδιά έπαιζαν τέλεια και ότι όλα όσα είχαν φτιάξει , σκηνογραφήσει, σκηνοθετήσει και δημιουργήσει πάνω στο θεατρικό πάλκο ηταν τέλεια ηταν γιατί τα παιδιά αυτά δεν έπαιζαν θέατρο απλά… Δεν υποκρινόταν τους ρόλους τους Έπαιζαν τους εαυτούς τους. Το πίστευαν αυτό που έπαιζαν και εσείς είδατε ως θεατρική παράσταση.

Ζούσαν κάθε σκηνή. Κάθε ατάκα του ρόλου τους ... Ήταν αυτό ακριβώς.. Υποδύονταν τον εαυτό τους. Την ηλικία και την γενιά τους. Τα σκηνικά ήταν πολλά και άλλαζαν συνεχώς, έπαιζαν με τις λεπτομερείς. Όπως το φεγγάρι που άλλαζε με σύννεφα. Χρώματα. Σκοτάδι γκρίζο αλλά και έντονα χαρούμενα χρώματα. Μήπως έτσι ακριβώς δεν είναι η ψυχολογία ενός νέου σε αυτήν την ηλικία? Μαύρο, άσπρο. Γκρίζο, πολύχρωμο, μπερδεμένο. Όλοι περάσαμε από αυτήν την ηλικία Ξέρουμε πολύ καλά τι νοιώθαμε συναισθηματικά και πνευματικά.

Όλοι θα λέγατε … Τι υπέροχα σκηνικά… ΠΩΣ τα σκέφτηκαν …!!

Δεν τα σκέφτηκαν.. Ότι είδατε υπάρχει μέσα τους.. Οι εικόνες, οι γκριμάτσες τα γέλια οι χαρές τα κλάματα τα ρούχα τα σκηνικά. Ακόμα και αυτό το σκυλάκι.. (το πρώτο σκυλάκι που έχει παίξει θέατρο στην ιστορία του θεάτρου Απόλλων..ακόμα και αυτό δεν ήταν ούτε και υπήρχε τίποτα επιτηδευμένο. Αν δείτε οι περισσότεροι φοιτητές και φοιτήτριες έχουν ένα σκυλάκι μαζί τους για συντροφιά. Τα παιδιά λοιπόν αυτά έπαιζαν τους εαυτούς τους. Τα χθεσινά μαθητούδια που σήμερα φοιτητές και αύριο στην αναζήτηση μιας θέσης στην κοινωνία. Τα παιδιά που αρνιούνται να μεγαλώσουν γιατί απλά περνούν υπέροχα μέσα στον φανταστικό τους νεανικό κόσμο. Ναι !! Ήταν τέλειο ότι είδαμε.

Μια υπερπαραγωγή που όμοια της δεν έχει ξαναπαιχτεί στο Απόλλων. Υπερπαραγωγή στα αλήθεια. Κάθε 10 λεπτά άλλαζαν τα σκηνικά. Τεχνικά μέσα που τα δούλευαν παιδιά και σε παρέπεμπαν σε έργα Μπρονγουέι. Το δεν μεγάλωσες πότε είναι το πρώτο αυθεντικό Μιούζικαλ που έχει παιχτεί πότε στην ιστορία του Θεάτρου Απόλλων. Όπερες έχουμε δει… οπερέτες επίσης έχουμε δει.. Μιούζικαλ όμως δεν έχουμε ξαναδεί και οι Υποκριτές έγραψαν ιστορία παίζοντας στην Σύρο στο ιστορικό θέατρο Απόλλων το πρώτο μιούζικαλ στην νεώτερη ιστορία του. Ότι είδατε . ότι ακούσατε.. ότι σας εξέπληξε και σας άρεσε το είχαν κάνει μόνα τους. Δημοκρατικά. Νεανικά. Συλλογικά. Συντροφικά. Το σενάριο είναι επηρεασμένο από το κλασικό μιούζικαλ Nederland. Την διασκευή την έκαναν μόνα τους τα παιδιά. Και όταν λέμε όλα τα έκαναν μόνα τους . Κάθε τι που ακούγατε βλέπατε και νοιώθατε το έκαναν μόνα τους.

Και η απίστευτη μουσική!!! Το ίδιο… Μια μέρα πήγαν στην μαέστρο της Δημοτικής Μπάντας του Δήμου Ερμούπολης την Αλίς με ένα φάκελο. «Θέλουμε να μας βοηθήσεις να κάνουμε Αυτό». της είπαν. Η Αλίς είναι μουσικός.. Και ξέρει και από παιδιά.. Έπιασε την πρόκληση. Μια ακόμα απόδειξη πως η μπάντα του Δήμου Ερμούπολης μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από μια παρέλαση και ένα επιτάφιο.. Αρκεί να υπάρχουν ιδέες

Σε έξι μήνες όλο αυτό το τέλειο που είδατε στην σκηνή και στο πάλκο του θεάτρου Απόλλων ήταν έτοιμο. Σε έξι μήνες. Δούλευαν μέρα νύκτα.. Δεν κοιμόντουσαν σχεδόν. Δούλευαν στον δρόμο πίσω από το θέατρο. Πρόβαραν τους ρόλους τους στα σπίτια τους τις νύκτες ανάμεσα στα εξοντωτικά μαθήματα της σχόλης. Επαναλάμβαναν τα λόγια τους να τα μάθουν απ έξω προχωρώντας στον δρόμο μονολογώντας. Παιδιά…. Η απόδειξη της δημιουργικότητας όταν τα αφήσεις μόνα τους και ελευθέρα. Το θέατρο ασφυκτικά γεμάτο μέχρι τους τελευταίους ορόφους. Γονείς που ήρθαν από μακριά να δουν τα παιδιά τους. Μια μητέρα μπροστά μου είχε έρθει από την βόρειο Ελλάδα. Για μια μέρα. Ήρθε με το πλοίο το μεσημέρι να δει τον γιο τής και έφυγε τα χαράματα πάλι με το πλοίο να γυρίσει στην βόρειο Ελλάδα. Οδύσσεια ολόκληρη για λίγες ώρες να απολαύσει τον γιο της. Συγκίνηση από παντού. Συγχαρητήρια .. Είδα ανθρώπους έμπειρους του θεάτρου να χειροκροτούν με πάθος. Σκηνικά απίστευτα.. Γεμάτα φαντασία… Μα φυσικά… Τα παιδιά αυτά στην ηλικία αυτή είναι γεμάτα φαντασία.. Δώσε τους ένα σεντόνι, ένα κομμάτι ξύλο και θα σου φτιάξουν καράβια. Θάλασσες αστέρια και δάση.

Δώσε τους ευκαιρία να σου μιλήσουν για τα όνειρα τους και θα σου μιλήσουν για νεραΐδες, ξωτικά. Πειρατές. Κροκόδειλους και παιδιά που πετάνε. Ελευθέρα.. Εκεί στην χώρα του ποτέ. Την χώρα που τα παιδιά δεν μεγαλώνουν. Η μήπως στην νοερή γλυκιά φαντασία του κάθε ένα από εμάς που μεγαλώσαμε αφήνοντας τα όνειρα και την παιδικότητα μας στον βωμό της καθημερινότητας της βιοπάλης και της αναζήτησης τροφής και επιβίωσης? Σαν τον Πίτερ παν. Το παιδί με την αχαλίνωτη φαντασία που αρνιόταν να μεγαλώσει. Σαν αυτήν ακριβώς την γενιά της φοιτητικής ζωής Που αρνείται να μεγαλώσει. Και καλά κάνει.. Μαζί της είμαστε. Όλοι υπήρξαμε παιδιά… Και πολλοί από εμάς μείναμε παιδιά. Τουλάχιστον νοερά. Στην ψυχή . Και αυτά τα παιδία Η θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου Σύρου Οι Υποκριτές μας το θύμισαν με τον πιο υπέροχο τρόπο αυτό. Και μας το έβαλαν με τον καλύτερο τρόπο στο πετσί μας παρακολουθώντας την παράσταση τους.

Και ξέρετε γιατί? Γιατί Οι Υποκριτές αυτήν την φορά δεν υποκρίνονταν τον ρόλο τους…. Έπαιζαν τους εαυτούς τους… Για αυτό ήταν τόσο υπέροχοι. Τόσο εντυπωσιακά σωστοί.

Άκουγα στο τέλος ένα σχόλιο. Ότι αυτό που παρουσίασαν τα παιδιά θα το ζήλευαν οι επαγγελματίες… Ναι !! Απόλυτα σωστή και δίκαιη παρατήρηση. Ξέρουμε πολύ καλά ότι αν δοθεί στα παιδιά ελευθερία άνετα θα αποδείξουν στους πολύξερους, εγωιστές και αλαζόνες "μεγάλους" ότι μπορούν πολύ καλύτερα και τον κόσμο να κάνουν καλύτερο και ομορφότερο και να τον σώσουν ακόμα ... Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν τους δίνουν ελευθερία…

Συγχαρητήρια σε όλους όσους μας χάρισαν αυτό το μοναδικό αποτέλεσμα. Η είσοδος ηταν ελεύθερη για όλους. Με ένα χαρτόκουτο να περιμένει στην έξοδο για όποιον θέλει να ρίξει κάτι.. Για τα έξοδα. Που δεν ηταν λίγα για να ζωγραφίσουν, στήσουν. φτιάξουν ντυθούν μακιγιαριστούν και ότι άλλο επιτυχημένο και τέλειο είδατε στην παράσταση αυτή. Καθόλου λίγα. Και τα έκαναν με δικά τους έξοδα. Αυτή η παράσταση έμεινε στην ιστορία.

Υποστηρίξτε τα παιδιά αυτά!